Με αφορμή το γεγονός ότι τον περασμένο Οκτώβριο εισήχθην σε μεταπτυχιακό πρόγραμμα σπουδών στην Αθήνα "αναγκάστηκα" να μαζέψω τα μπογαλάκια μου και να κατηφορίσω προς τα κάτω. Το ότι θα καθόμουν ξανά πίσω από τα έδρανα μάλλον δεν ήταν από μόνο του πρόβλημα, αλλά ξεκάθαρη προσωπική επιλογή. Το πρόβλημα ήταν ότι έπρεπε ταυτόχρονα να βρω δουλειά.
Ήμουν μάλλον από τους τυχερούς, γιατί βρήκα σύντομα δουλειά σε ένα δικηγορικό γραφείο στο κέντρο. Από την πρώτη μέρα στο γραφείο ήξερα ότι θα ήταν πραγματικά δύσκολο να συνδυάσω σπουδές και εργασία σε ένα άκρως απαιτητικό χώρο, όπως το δικηγοριλίκι. Δεν ήταν η πρώτη φορά που σπούδαζα, ούτε η πρώτη φορά που δούλευα, ούτε καν η πρώτη φορά που σπούδαζα και δούλευα ταυτόχρονα, αλλά ήταν η πρώτη φορά που θα σπούδαζα και θα δούλευα πάνω στο αντικείμενό μου. Και η δυσκολία εκεί ακριβώς έγκειται. Ήξερα ότι θα αντιμετωπίσω δυσκολίες και ότι θα χρειαστεί να δίνω καθημερινά ένα αγώνα προκειμένου να ανταπεξέλθω εξίσου καλά και στα δύο. Είναι ευρέως γνωστό ότι τα μεταπτυχιακά απαιτούν συνεχή παρακολούθηση και η παρουσία είναι υποχρεωτική. Δεν μπορείς να μη πατάς στη σχολή και να εμφανίζεσαι ως δια μαγείας μόνο στις εξεταστικές, Επιπλέον δεν αρκεί μόνο το corpus, αλλά χρειάζεται και το animus, αλλιώς το έχεις χάσει το παιχνίδι. Με άλλα λόγια, δεν αρκεί απλά να παρευρίσκεσαι, αλλά πρέπει να συμμετέχεις ενεργητικά με παρεμβάσεις, γιατί αλλιώς bye bye darling. Παράλληλα, σε φορτώνουν ένα κάρο εργασίες με εξειδικευμένα θέματα, που για να ανταπεξέλθεις πρέπει να ψάξεις σε κάτι ξεχασμένα βιβλία σε 4-5 βιβλιοθήκες. Τη στιγμή που γράφω έχω να κάνω τέσσερις εργασίες που πρέπει να παραδοθούν μέχρι τα Θεοφάνια (επομένως, όποιος ισχυρίζεται ότι το 2016 θα είναι μία ωραία χρονιά, προβάλλω τις ενστάσεις μου).
Ας αφήσω, όμως, στην άκρη τις ακαδημαϊκές ασχολίες, επειδή ήταν εκούσια επιλογή για περαιτέρω επιμόρφωση και εξειδίκευση σε σύγχρονα νομικά ζητήματα. Ας πάμε στο κομμάτι των επαγγελματικών υποχρεώσεων. Θα ξεκινήσω από το ωράριο. Είναι γνωστό ότι οι δικηγόροι κουβαλάμε μία ασυνήθιστοι τρέλα, αλλά σε τέτοιο σημείο, ώστε να δουλεύουμε από τις 8 το πρωί μέχρι τις 7 το απόγευμα; Και φυσικά αυτό είναι το basic ωράριο. Πολλές φορές θα χρειαστεί να δοθεί παράταση στην ώρα, γιατί την επόμενη μέρα θα δικάζεις ή θα λήγει μία προθεσμία ή το ένα ή το άλλο. Μάλιστα, μερικές φορές θα χρειαστεί να πάρεις δουλειά για το σπίτι και να ξενυχτήσεις πάνω από μία δικογραφία με εκατοντάδες έγγραφα ή ακόμα χειρότερα να δουλέψεις σκληρά το Σαββατοκύριακο.
Επομένως, το να συνδυάσεις ένα μεταπτυχιακό με δουλεία σε δικηγορικό γραφείο είναι δύσκολη υπόθεση. Δε το λέω μόνο εγώ. Τρανή απόδειξη και χειροπιαστό πειστήριο είναι το ότι πολλοί συμφοιτητές μου δεν ασκούν το επάγγελμα, όσοι δε συνάδελφοι το ασκούν δεν κάνουν μεταπτυχιακό. Όμως, μερικοί κουβαλούν μία τρέλα και νιώθουν ότι μπορούν να τα καταφέρουν όλα. Φυσικά, δεν είμαστε υπερήρωες ή εξωγήινοι, απλά αγαπάμε αυτό που κάνουμε, γεγονός που ενισχύει τη θέλησή μας να τα καταφέρουμε.
Πέρα, όμως, από την αγάπη για το επάγγελμα που σπούδασες και ασκείς, πρέπει να ακολουθείς ορισμένα tips, που είναι must. Πρώτον, καλό είναι να βρεις σπίτι κοντά στο γραφείο. Στην Αθήνα οι αποστάσεις είναι χαώδεις, η κίνηση τρελή και αν κάνεις μία ώρα για να πας στη δουλειά και άλλη μία για να γυρίσεις, είσαι χαμένος. Όταν πρέπει να δηλώνεις παρών στις 8 το πρωί η μία ώρα που κερδίζεις είναι πολύ σημαντική. Δε συμφωνείτε; Αν δεν μένεις κοντά στη δουλεία, σου δίνω περιθώριο 2-3 εβδομάδες, μετά θα τα φτύσεις και θα πεις I quit. Συνεπώς, βρες ένα σπίτι κοντά στο γραφείο, ώστε αφενός να εξοικονομείς πολύτιμο χρόνο και αφετέρου να μη ταλαιπωρείσαι άδικα και χωρίς λόγο. Έτσι, θα έχεις και τη δυνατότητα να πετάγεσαι όταν χρειάζεται. Ακόμα, αξιοποίησε τον ελεύθερο χρόνο σου εποικοδομητικά. Σίγουρα δε θα διαθέτεις πολύ προσωπικό χρόνο για τον εαυτό σου, ωστόσο, αυτόν που έχεις πρέπει να τον εκμεταλλευτείς ουσιαστικά. Και φυσικά δεν εννοώ ότι πρέπει να διαβάζεις ή να γράφεις και να μελετάς όλη μέρα. Τουναντίον,εννοώ ότι πρέπει να βγεις έξω, να πας για μία μπύρα, να δεις ένα φίλο ή το amore σου, ώστε να ξεφύγεις, να ξελαμπικάρεις. Δεν είναι δυνατόν να φορτώνεις συνέχεια το μυαλό σου. Συνεπώς, αυτό που σου προτείνω είναι να μην μείνεις σπίτι και να αποβλακωθείς στα social media, αλλά να ζήσεις πραγματικά τον ελεύθερό σου χρόνο, να γίνεις δραστήριος και όχι παθητικός δέκτης μηνυμάτων.
Ένα επιπλέον trick προκειμένου να ανταπεξέλθεις επιτυχώς στο διπλό έργο σου είναι να τρέφεσαι καλά. Μη το ξεχνάς και μη το αγνοείς. Μπορεί να πίνεις τον έναν καφέ μετά τον άλλον για να κρατηθείς συγκεντρωμένος πάνω από ένα δικόγραφο, αλλά αυτό δεν αρκεί. Εργάζεσαι από τις 8 το πρωί μέχρι τις 7 το απόγευμα. Δε θα φας; Οργάνωσε τα γεύματά σου με τον καλύτερο δυνατό τρόπο (ποσοτικά και ποιοτικά). Αν και είμαι από τους τύπους, που όταν ξυπνούν δε μπορούν να κατεβάσουν μπουκιά, σε συμβουλεύω να τρως σαν βασιλιάς το πρωί. Επίσης, μη ξεχάσεις το δεκατιανό. Γενικά τρώγε. Όταν τρέχεις από Ευελπίδων Πειραιά και από Πειραιά Μαρούσι, πρέπει να έχεις αντοχές και δυνάμεις. Για το μεσημεριανό φρόντισε από την προηγούμενη μέρα. Εντάξει, είμαι και εγώ λάτρης του γύρου, αλλά αν δε φας και μαγειρευτό φαγητό, θα πάθεις τίποτα βρε παιδί μου. Ένα τελευταίο tip που σίγουρα θα σε βοηθήσει στην ανηφόρα που καλείσαι να ανέβεις είναι να γνωρίσεις κόσμο σαν και εσένα, ήτοι ανθρώπους που σπουδάζουν και δουλεύουν ταυτόχρονα. Θα ήταν πολύ χρήσιμο να ανταλλάξετε γνώμες, απόψεις και εμπειρίες. Σίγουρα θα μάθετε ο ένας από τον άλλον και θα γίνετε πιο αποτελεσματικοί και στα δύο θέματα με τα οποία ασχολείστε.
Κλείνοντας θέλω να συγχαρώ όλα τα παιδιά που σπουδάζουν και δουλεύουν παράλληλα,ανεξαρτήτως από τη δουλειά που κάνουν. Είναι πολύ σημαντικό να βασίζεσαι στον εαυτό σου και να είσαι αυτόνομος και να μην επιβαρύνεις τους γονείς σου σε μία δύσκολη οικονομική περίοδο για όλη τη χώρα. Εύγε and keep doing.
*Ο Σωκράτης Τσαχιρίδης ζει, εργάζεται και σπουδάζει στην Αθήνα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου