Όσοι έφτασαν ως φοιτητές στην πόλη και έτυχε να τους γνωρίσω, απέφυγαν το κοινότοπο που λέει πως όταν έρχεσαι στην Κομοτηνή κλαις δυο φορές, μια που έρχεσαι και μια που φεύγεις. Αυτοί που γνώρισα μπορεί να έκλαψαν μόνο όταν έφυγαν, αλλά όταν ήρθαν ενέδωσαν στις ιαχές της πόλης. Στην αρχή είχαμε την εντύπωση πως πρόκειται για μια βραδυφλεγή πόλη. Μερικοί κεντρικοί δρόμοι, η Βενιζέλου, η πλατεία, τα στενά της κι αυτό είναι όλο. Αφού θα περάσουν μήνες που θα βγεις να περπατήσεις δεκάδες φορές τους ίδιους δρόμους αρχίζεις να αναρωτιέσαι αν υπάρχει η δυνατότητα να χαθείς στην πόλη ή αν τόσο γρήγορα τα έχεις γνωρίσει όλα. Αργά ή γρήγορα θα χαθείς μέσα σε χωράφια με κερασιές, μέσα σε αποθήκες που καβουρντίζουν ξηρούς καρπούς, σε γιορτές περιτομής, γιορτές λουλουδιών και πολύχρωμα παζάρια. Η Θράκη θα σου αποδείξει πως είναι ένα ατέλειωτο πανηγύρι, ακόμα και όταν σταματάνε να παίζουν οι ζουρνάδες της.
Η Κομοτηνή ήταν η ευκαιρία να χάσουμε τους εαυτούς μας και σχεδόν να τους ξανά βρούμε. Ήρθαμε αγίνωτοι, τη μία χανόμασταν μέσα σε θωπείες και την άλλη μέσα σε αιφνίδια χαστούκια. Αλλάξαμε λάμπες, σκοτώσαμε κατσαρίδες, βαρεθήκαμε και ενθουσιαστήκαμε μέσα σε πανεπιστημιακές αίθουσες. Στις ίδιες αίθουσες κάναμε φίλους, περάσαμε εξεταστικές, ανταλλάξαμε ψιθύρους για τα θέματα, δανειστήκαμε κασκόλ κι ομπρέλες. Βγήκαμε χωρίς ζακέτα και κανείς δεν είπε «πάρε ζακέτα», κλειδωθήκαμε απ’ έξω και ανοίξαμε γλωσσίδια πόρτας με τηλεκάρτα, πήγαμε μόνοι μας βράδυ στο Σισμανόγλειο. Πιάσαμε δεκάλεπτες συζητήσεις με ταξιτζήδες που κράτησαν τόση ώρα όσο διαρκεί το δρομολόγιο Πανεπιστημιούπολη- Εστίες. Πάντα όμως προλάβαιναν να σου πουν κάτι που χρειάζεται παραπάνω από δέκα λεπτά για να ειπωθεί. Δώσαμε ραντεβού μπροστά από το άγαλμα του Καραθεοδωρή, χτυπήσαμε λάθος κουδούνια και μας άνοιξαν οι σωστοί άνθρωποι. Γράψαμε στους τοίχους του θ.κομ, γνωριστήκαμε στο Λούκυ, φιληθήκαμε στο Μασάλι, μαλώσαμε στην Αμαλαγιά, στο Βαλχάλα δεν θυμάμαι τι έγινε, Στορκ δεν πήγαμε ποτέ, θέλαμε αλλά είχε κλείσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου