«Η επιτυχία του stand up για μένα μετριέται στο να φύγει ο θεατής ευχαριστημένος, να ψυχαγωγηθεί και ενδεχομένως να προβληματιστεί»
Δείτε περισσότερα στο: http://www.paratiritis-news.gr/
«Σχεδόν Σαράντα» είναι ο τίτλος της stand up παράστασης του κωμικού Γιώργου Χατζηπαύλου που θα ανέβει αυτή την Κυριακή, 25 Μαρτίου στη σκηνή του Πολιτιστικού Κυττάρου – Πρώην ΡΕΞ στην Κομοτηνή.
Μία παράσταση που χαρακτηρίστηκε από τις καλύτερες ελληνικές stand up comedy, περιοδεύοντας ανά την Ελλάδα, στην οποία ο Γιώργος Χατζηπαύλου αναλύει όλα τα στάδια στη ζωή ενός άντρα αλλά και τη σχέση του με το άλλο φύλο, τη σημερινή εποχή, όλα τα παράξενα που βλέπουμε και βιώνουμε γύρω μας, ενώ παράλληλα μας βάζει στον εξωφρενικά περίεργο και αστείο κόσμο της πατρότητας.
Μία παράσταση που όπως δήλωσε μιλώντας στο «Ράδιο Παρατηρητής 94FM» ο ίδιος έγραψε όντας «σχεδόν σαράντα», αποτελεί την Τρίτη σόλο και πιο αντιπροσωπευτική παράστασή του κι αυτό γιατί κατά τη διάρκεια της συγγραφής της, άλλαξαν αρκετά πράγματα στην ζωή του τα οποία και έχει ενσωματώσει.
Γιώργος Χατζηπαύλου λοιπόν, όντας πλέον σαραντάρης, για την παράσταση αυτή, την γενικότερη πορεία του στο stand up comedy αλλά και το πώς έχει αλλάξει η σκηνή αυτού στο πέρασμα των ετών, καθώς και τη γενικότερη ενασχόλησή του με την κωμωδία.
ΠτΘ: Ο τίτλος της παράστασής σας είναι ιδιαίτερα ευφάνταστος. Η επιλογή του έχει να κάνει με το γεγονός ότι ενδεχομένως αγγίξατε τα σαράντα; Πώς εμπνευστήκατε αυτό τον τίτλο;
Γ.Χ.: Όλα ισχύουν. Και σαράντα είμαι, απλώς όταν την έφτιαξα την παράσταση ήμουν σχεδόν σαράντα. Δεν είναι κάποιο ιδιαίτερο concept, με την έννοια ότι ο τίτλος περιγράφει το περιεχόμενο με λεπτομέρεια. Το stand up έχει αυτή την ιδιαιτερότητα. Κάθε παράσταση εμπεριέχει πάρα πολλά θέματα, αποτελείται από τριάντα, σαράντα, πενήντα κομμάτια, απλώς ψάχνεις έναν τίτλο που να δημιουργεί μια «ομπρέλα», κάτω από την οποία μπαίνουν αυτά τα θέματα. Ένας τίτλος ο οποίος θα πρέπει να είναι εύηχος, να είναι καταληπτός από τον θεατή και αν κάποιος ρωτήσει να μπορώ να πω ότι δεν είναι μια παράσταση που μιλάει για έναν σαραντάρη, ούτε είναι ένα stand up για τους σαραντάρηδες. Είναι ένα stand up που αποφάσισα, ως σαραντάρης, να κοιτάξω προς τα πίσω, να δω τα πάντα, και να φτάσω στο σήμερα και να δω τι γίνεται και σήμερα. Είναι λίγο προσχηματικοί οι τίτλοι στο stand up comedy.
ΠτΘ: Άρα είναι μία προσωπική – βιωματική παράσταση;
Γ.Χ.: Δεν είναι μια προσωπική παράσταση. Στο stand up αυτό που συμβαίνει είναι ότι, μιλώντας ο κωμικός για πράγματα που έχει βιώσει ή έχει σκεφτεί ή τον έχουν ενοχλήσει ή τον έχουν κάνει να γελάσει, ταυτίζεται πάρα πολύ ο κόσμος. Δεν είμαστε τόσο διαφορετικοί οι άνθρωποι ώστε να υπάρχουν εκ θεμελίων διαφορές, οπότε, επειδή η ταύτιση είναι ζητούμενο στην κωμωδία, δεν είναι μια προσωπική παράσταση. Δεν μπορώ να την περιγράψω σε βάθος, γιατί θα πρέπει να περιγράψω το κάθε ένα θέμα ξεχωριστά, και αυτό συμβαίνει γιατί ο λόγος του stand up είναι πολύ περιεκτικός. Πρέπει κάθε λεπτό να παίρνεις 5 με 8 γέλια, οπότε εκεί γίνεται μια πυρηνική έκρηξη αστείων. Συνολικά αυτό που θα έλεγα για την παράσταση αυτή είναι ότι είναι η τρίτη σόλο παράσταση που γράφω και είναι κατά τη γνώμη μου η πιο αντιπροσωπευτική, διότι κατά τη διάρκεια αυτής άλλαξαν αρκετά πράγματα στη ζωή μου και έχουν ενσωματωθεί. Για παράδειγμα έγινα πατέρας και διαπίστωσα τη διαφορά του να γράφει κανείς αστεία για γονείς και παιδιά, χωρίς να είναι γονιός, και το πόσο πιο βαθιά και ουσιαστικά είναι τα αστεία του, πόσο πιο εύστοχα, όταν είναι ο ίδιος γονιός.
Μία παράσταση που χαρακτηρίστηκε από τις καλύτερες ελληνικές stand up comedy, περιοδεύοντας ανά την Ελλάδα, στην οποία ο Γιώργος Χατζηπαύλου αναλύει όλα τα στάδια στη ζωή ενός άντρα αλλά και τη σχέση του με το άλλο φύλο, τη σημερινή εποχή, όλα τα παράξενα που βλέπουμε και βιώνουμε γύρω μας, ενώ παράλληλα μας βάζει στον εξωφρενικά περίεργο και αστείο κόσμο της πατρότητας.
Μία παράσταση που όπως δήλωσε μιλώντας στο «Ράδιο Παρατηρητής 94FM» ο ίδιος έγραψε όντας «σχεδόν σαράντα», αποτελεί την Τρίτη σόλο και πιο αντιπροσωπευτική παράστασή του κι αυτό γιατί κατά τη διάρκεια της συγγραφής της, άλλαξαν αρκετά πράγματα στην ζωή του τα οποία και έχει ενσωματώσει.
Γιώργος Χατζηπαύλου λοιπόν, όντας πλέον σαραντάρης, για την παράσταση αυτή, την γενικότερη πορεία του στο stand up comedy αλλά και το πώς έχει αλλάξει η σκηνή αυτού στο πέρασμα των ετών, καθώς και τη γενικότερη ενασχόλησή του με την κωμωδία.
ΠτΘ: Ο τίτλος της παράστασής σας είναι ιδιαίτερα ευφάνταστος. Η επιλογή του έχει να κάνει με το γεγονός ότι ενδεχομένως αγγίξατε τα σαράντα; Πώς εμπνευστήκατε αυτό τον τίτλο;
Γ.Χ.: Όλα ισχύουν. Και σαράντα είμαι, απλώς όταν την έφτιαξα την παράσταση ήμουν σχεδόν σαράντα. Δεν είναι κάποιο ιδιαίτερο concept, με την έννοια ότι ο τίτλος περιγράφει το περιεχόμενο με λεπτομέρεια. Το stand up έχει αυτή την ιδιαιτερότητα. Κάθε παράσταση εμπεριέχει πάρα πολλά θέματα, αποτελείται από τριάντα, σαράντα, πενήντα κομμάτια, απλώς ψάχνεις έναν τίτλο που να δημιουργεί μια «ομπρέλα», κάτω από την οποία μπαίνουν αυτά τα θέματα. Ένας τίτλος ο οποίος θα πρέπει να είναι εύηχος, να είναι καταληπτός από τον θεατή και αν κάποιος ρωτήσει να μπορώ να πω ότι δεν είναι μια παράσταση που μιλάει για έναν σαραντάρη, ούτε είναι ένα stand up για τους σαραντάρηδες. Είναι ένα stand up που αποφάσισα, ως σαραντάρης, να κοιτάξω προς τα πίσω, να δω τα πάντα, και να φτάσω στο σήμερα και να δω τι γίνεται και σήμερα. Είναι λίγο προσχηματικοί οι τίτλοι στο stand up comedy.
ΠτΘ: Άρα είναι μία προσωπική – βιωματική παράσταση;
Γ.Χ.: Δεν είναι μια προσωπική παράσταση. Στο stand up αυτό που συμβαίνει είναι ότι, μιλώντας ο κωμικός για πράγματα που έχει βιώσει ή έχει σκεφτεί ή τον έχουν ενοχλήσει ή τον έχουν κάνει να γελάσει, ταυτίζεται πάρα πολύ ο κόσμος. Δεν είμαστε τόσο διαφορετικοί οι άνθρωποι ώστε να υπάρχουν εκ θεμελίων διαφορές, οπότε, επειδή η ταύτιση είναι ζητούμενο στην κωμωδία, δεν είναι μια προσωπική παράσταση. Δεν μπορώ να την περιγράψω σε βάθος, γιατί θα πρέπει να περιγράψω το κάθε ένα θέμα ξεχωριστά, και αυτό συμβαίνει γιατί ο λόγος του stand up είναι πολύ περιεκτικός. Πρέπει κάθε λεπτό να παίρνεις 5 με 8 γέλια, οπότε εκεί γίνεται μια πυρηνική έκρηξη αστείων. Συνολικά αυτό που θα έλεγα για την παράσταση αυτή είναι ότι είναι η τρίτη σόλο παράσταση που γράφω και είναι κατά τη γνώμη μου η πιο αντιπροσωπευτική, διότι κατά τη διάρκεια αυτής άλλαξαν αρκετά πράγματα στη ζωή μου και έχουν ενσωματωθεί. Για παράδειγμα έγινα πατέρας και διαπίστωσα τη διαφορά του να γράφει κανείς αστεία για γονείς και παιδιά, χωρίς να είναι γονιός, και το πόσο πιο βαθιά και ουσιαστικά είναι τα αστεία του, πόσο πιο εύστοχα, όταν είναι ο ίδιος γονιός.
«Στο stand up δουλεύεις με το αυτί»
ΠτΘ: Είπατε ότι ο stand up comedian θα πρέπει να κερδίσει 8 γέλια ανά λεπτό. Έτσι μετράται η επιτυχία ή όχι μιας παράστασης stand up comedy;
Γ.Χ.: Όχι, δεν υπάρχει μαθηματικός τύπος που μετράει, απλώς αν κάποιος στη σκηνή αφήσει να περάσει χρόνος, δηλαδή, αν δει ότι περνάει ένα λεπτό για τον θεατή, για τον κωμικό όταν δεν ακούει γέλια περνάει μια αιωνιότητα. Στο stand up δουλεύεις με το αυτί. Γι' αυτό και το να φτιάξεις μία παράσταση είναι μια διαδικασία αρκετά χρονοβόρα, γιατί θέλει να τη δοκιμάσεις κομμάτι κομμάτι, να τη δοκιμάσεις συνολικά. Η επιτυχία για μένα μετριέται στο να φύγει ένας θεατής ευχαριστημένος, να νοιώσει ότι ψυχαγωγήθηκε και να υπάρξουν και κάποια πράγματα που ενδεχομένως να τον προβληματίσουν. Θεμιτό είναι και αυτό, αλλά μιλάμε για το σύνολο. Αυτό που περιέγραψα είναι περισσότερο δομικό στοιχείο. Δηλαδή δεν μπορείς να γράψεις ένα κείμενο, μια ολόκληρη σελίδα, και να πεις μέσα σε πεντακόσιες λέξεις υπάρχει μια φράση που είναι αστεία. Δεν θα λειτουργήσει ποτέ.
«Το κοινό της Ελλάδας είναι πλέον πολύ πιο θετικό στο να σε ακολουθήσει και σε πιο “επικίνδυνα” θεματολογικά μονοπάτια»
ΠτΘ: Αποτελείτε μέρος μιας ομάδας ανθρώπων που επανέφεραν το stand up comedy στην καλλιτεχνική πραγματικότητα της Ελλάδας. Στη πορεία σας αυτή στον χρόνο, πώς βλέπετε την εξέλιξη του κοινού. Έχει γίνει πιο απαιτητικό ή πιο κριτικό απέναντι στο stand up;Γ.Χ.: Αυτό που συνέβη τα τελευταία χρόνια, είναι ότι το είδος εξελίχθηκε, επειδή εμφανίστηκαν νέοι κωμικοί, το αγάπησαν και πλέον έχουμε φτάσει στο σημείο να είναι και πάρα πολλοί οι κωμικοί και πάρα πολλές οι καλές παραστάσεις. Η τηλεόραση δεν βοήθησε. Οι δουλειές που έκανα εγώ στην τηλεόραση δεν ήταν αμιγώς δουλειές stand up comedy. Δεν αναφέρω το τηλεοπτικό για να αναφέρω βιογραφικά στοιχεία, αλλά βλέποντας κανείς στην τηλεόραση ελληνικό stand up, το γνώρισε, ή το κατανόησε με την έννοια «υπάρχει στην Ελλάδα και αυτή η πλευρά». Μέσα από το youtube επίσης, που έφερε το κοινό στο να κατανοήσει και να γνωρίσει τι υπάρχει. Το αν γελάει περισσότερο ή λιγότερο, επειδή το γέλιο είναι μια αντανακλαστική διαδικασία, δεν μπορεί να πει κανείς ότι οφείλεται στο αν έχει δει περισσότερο ή λιγότερο stand up. Προσωπικά δεν έχω δει διαφορές. Το μόνο που έχω εντοπίσει, είναι ότι πλέον ο θεατής γνωρίζει πολύ καλύτερα τις διαφορετικές σχολές, τα διαφορετικά είδη stand up, δηλαδή, είναι πολύ πιο θετικός στο να σε ακολουθήσει και σε πιο «επικίνδυνα» θεματολογικά μονοπάτια. Δηλαδή να σε αφήσει να «χορέψεις λίγο με το διάβολο». Σιγά σιγά κατακτάμε αυτό το να διαχωρίζει ο θεατής ότι αυτό που λέω, δεν είναι για να «μανιπιουλάρω» την κοινή γνώμη, δεν είναι για να προκαλέσω, είναι επειδή υπάρχει πλέον ένα ανοιχτό παράθυρο, ένα ανοιχτό αστείο και το έκανα. Εκεί τελειώνει η βασική διαφοροποίηση σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια.
«Τα παιδιά είναι θαυμάσιοι θεατές»
ΠτΘ: Εσείς έχετε συστήσει και κάτι ακόμα στην Ελλάδα, στο δυσκολότερο μάλιστα κοινό, αυτό των παιδιών. Πρωτοσυστήσατε το stand up comedy για παιδιά. Πόσο εύκολο ή δυσκολότερο είναι και πώς προσαρμοστήκατε, ως προς το περιεχόμενο και τη γλώσσα που απαιτείται;Γ.Χ.: Αυτή είναι μια παράσταση που χρειάστηκε πολύ προετοιμασία, και σε ακαδημαϊκό επίπεδο, δηλαδή μίλησα με παιδοψυχολόγους και με ανθρώπους που κάνουν θεατρικό παιχνίδι και διοργανώνουν θεατρικές παραστάσεις, γιατί ήταν ένα πεδίο που δεν το γνώριζα. Είχα απλά την επιθυμία να φτιάξω μια παράσταση stand up comedy για παιδιά. Αφού κατανόησα λίγο το πώς λειτουργεί όλο το σύνολο της παιδικής λογικής, ως θεατής, έφτιαξα τα κείμενα. Εννοείται ότι θεματολογικά δεν έχουν καμία σχέση με την ενήλικη παράσταση και η γλώσσα είναι απλοποιημένη, που ήταν στοίχημα. Δηλαδή πολλές λέξεις που οι μεγάλοι θεωρούμε απλές, όπως για παράδειγμα η λέξη πλώρη, ενδεχομένως κάποια παιδιά να μην τη γνωρίζουν. Έκανα πάρα πολλές δοκιμές. Αυτή η παράσταση δοκιμάστηκε ξανά και ξανά στην Αθήνα, στη Θεσσαλονίκη, σε κλειστές παραστάσεις. Κάναμε ένα είδος focus group, ακούσαμε και συζητήσαμε με τα παιδιά και όταν ήταν έτοιμη παρουσιάστηκε.
Αυτό που διαπίστωσα ήταν ότι τα παιδιά είναι θαυμάσιοι θεατές. Γιατί δεν έχουν κινητά επομένως δεν θα χτυπήσει το κινητό τους, δεν θα μπουν με κομπολόι στην αίθουσα και αρκετά παιδιά εκτιμούν και το ότι τους μιλάει κάποιος απευθείας. Αυτό είναι ένα πάρα πολύ σημαντικό κομμάτι. Δεν βλέπουν μια παράσταση που υπάρχει μια πλοκή, βλέπουν έναν κύριο που τους ξεκαθαρίζει εξ αρχής ότι «κάποτε ήμουν κι εγώ παιδί», τους το αποδεικνύω με κάποιο τρόπο στην παράσταση, οπότε «τώρα είμαστε φίλοι και μπορώ να σας μιλήσω για πάρα πολλά θέματα που σας απασχολούν». Αυτό που για μένα είναι το κλειδί στην παράσταση, είναι ότι δεν αφήνει τον γονιό απ' έξω. Υπάρχει μια εξαιρετική αλληλεπίδραση. Προσπαθώ ουσιαστικά να μεγαλώσουν λίγο τα παιδιά, να πάνε προς τους γονείς και οι γονείς να κατέβουν αρκετά και να πάνε προς τα παιδιά. Είναι μια ωραία αλληλεπίδραση όλο αυτό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου